Διαλογή στην Πηγή: Η αδιαφορία είναι συνευθύνη

Κάποιοι νομίζω έχουμε γίνει κουραστικοί να τονίζουμε και να προσπαθούμε να αναδείξουμε τα ίδια πράγματα∙ αλλά κάπου πρέπει να ξυπνάει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της αξιοπρέπειας ως κοινωνία και ως πολίτες. Και λέω ότι οι εξελίξεις στη χώρα μας αναφορικά με τη Διαχείριση των Στερεών Αποβλήτων είναι αντιφατικές και δυσοίωνες. Κι αυτό έχει να κάνει με τη χρόνια δυστοκία των αρμοδίων, τις πιέσεις των μηχανισμών και των συμφερόντων και τις αδυναμίες της Αυτοδιοίκησης να χαράξει πολιτική και να παίξει τον ιστορικό της ρόλο, που η σύγχρονη πραγματικότητα της επιβάλει.

Με βάση την Κυκλική Οικονομία και την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, νομική υποχρέωση των κρατών μελών είναι η Διαλογή στην Πηγή τουλάχιστον για τα οργανικά, το χαρτί, το πλαστικό, το γυαλί και το μέταλλο. Η ως τώρα εμπειρία των ευρωπαϊκών χωρών υπερθεματίζει αυτή την υποχρέωση. Η Διαλογή στην Πηγή και η προώθηση τοπικών προγραμμάτων ανακύκλωσης και κομποστοποίησης είναι η οικονομικότερη, περιβαλλοντικά και κοινωνικά φιλικότερη προοπτική, σε αντίθεση με την πλήρη εξάρτηση από ένα σύστημα σύμμεικτων στερεών αποβλήτων.

Τι είναι λοιπόν η Διαλογή στην Πηγή; Είναι ο διαχωρισμός διακριτών κατηγοριών απορριμμάτων εκεί που παράγονται, για να γίνει στη συνέχεια η ξεχωριστή συλλογή, αποκομιδή και ανακύκλωση. Πού παράγονται; Στο σπίτι, στη δουλειά, στο κατάστημα, στο εμπορικό κέντρο. Γιατί να κάνουμε Διαλογή στην Πηγή; Αν δεν γίνει έγκαιρα ο διαχωρισμός στην πηγή, εκεί δηλαδή που παράγονται, ο τρόπος που τα πετάμε και ο τρόπος που αναμειγνύονται στη συνέχεια, τα καθιστά δύσκολο, αν όχι αδύνατο να διαχωριστούν με επιτυχία.

Είναι τουλάχιστον ανόητο να μην γίνεται ο διαχωρισμός όταν πρέπει∙ και να ξοδεύουμε στη συνέχεια μεγάλα ποσά σε υποδομές για να τα ξαναδιαχωρίσουμε και να γίνει η ανακύκλωση, αν αυτό καταστεί εφικτό. Οι πρακτικές για διαλογή των απορριμμάτων μετά την ανάμειξη των υλικών, είτε μηχανικά, είτε με χειροδιαλογή, δοκιμάστηκαν και αποδείχτηκαν ακριβές ή ανεπαρκείς λόγω κακής ποιότητας των ανακτώμενων υλικών. Κι αυτό γιατί προηγείται η ανάμειξη των ανακυκλώσιμων υλικών κυρίως με οργανικά απορρίμματα της κουζίνας και όχι μόνο.

Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε ότι οι καθυστερήσεις του κράτους και της αυτοδιοίκησης, έστω και μέσα στη δύσκολη αυτή συγκυρία του COVID-19, μας ανησυχούν ιδιαίτερα. Θεωρώ άστοχη και προβληματική την επιμονή τους να θεωρούν προτεραιότητα την κατασκευή Μονάδων Επεξεργασίας (Σύμμεικτων) Αποβλήτων (ΜΕΑ) χωρίς την -παράλληλη έστω- ανάπτυξη προγραμμάτων Διαλογής στην Πηγή. Οι ΜΕΑ δεν παράγουν παρά δευτερογενή καύσιμα με ελάχιστες δυνατότητες ανάκτησης ανακυκλώσιμων υλικών.

Γιατί το κάνουν αυτό; Απαντήστε ή βάλτε τον εαυτό σας να σκεφθεί και ανάλογα να πράξετε σε κάθε ευκαιρία στο μέλλον. Η αδιαφορία είναι συνευθύνη!