«Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;»

Είμαι σίγουρος πως πολλοί αγωνιούντες, απελπισμένοι, ανυπόμονοι, προβληματισμένοι, συνετοί , ψυχραιμοι αλλά και αλαφιασμένοι  -όλοι  θα έλεγα! – απευθύνονται σήμερα στον Ποιητή και τον ρωτούν:
«Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;»… 

Ας με συγχωρέσει ο Ελύτης που, αυθαίρετα, θα ”δωσω” το λογο σε έναν στοχαστή από τον Δίστομο, έναν φιλόσοφο, όπως τον λένε οι μαθητές του, εναν προβληματισμένο συνάνθρωπο, η φημη του οποίου, έχει ξεπεράσει τα όρια της περιοχής μας…Αναφέρομαι στον Στάθη Σταθά- έτσι σκετα . Και λέω αυθαίρετα όχι μόνο για τον τίτλο που <<ποιητική αδεία>. του εδωσα εγω ( άσχετα αν και είναι αυτός που του αρμόζει, βέβαια ), αλλά γιατί αντιγράφω τα παρακατω από το προφιλ του στο Φέισμπουκ- λογια γραμμενα σήμερα Κυριακή, μεσα στην Εκκλησια…Μια εξαιρετική, ποιητική, αποτύπωση της ζοφερής πραγματικότητας “βλέπει” ο Στ.Σταθάς – με μια αισιόδοξη διαπίστωση/παραδοχή: 

“Αυτός ο κόσμος μας χωράει όλους αρκεί να είμαστε μέρος του”

Γράφει ο – και ψάλτης- Στάθης Σταθάς:

“Είμαι στον Αγιο Νικόλα Διστόμου υμνωδώ όλους τους προπάτορές μας με τον πολύπλαγκτο και αποστολοφόρο ιερέα μας.Ειναι το σαρανταήμερο μνημόσυνο του Λουκά Πανουργιά που πέθανε από καρκίνο στα 64.Τέσσερα άτομα μέσ΄ στην εκκλησία, γεμάτη κόσμο η ψυχή μας. Συγχρόνως γράφω αυτά στα οποία σας κάνω σύμψυχους φίλες και φίλοι.

Φωταγωγημένες πολιτείες , ψυχικές Ερημίες. 

Στα μπαλκόνια λαμπιόνια στα μυαλά μαύρα χιόνια.

Στολισμένα σώματα αστολες διαθέσεις. 

Λαχανιάζει η χαρά μέσα στο σμήνος των τρόμων. 

Το βάρος του σώματος ασήκωτο το σθένος άχυρο. 

Ανοιξε σάρκα μας με συμπάντειο έρωτα στους λειμώνες των απείρων. 

Εμείς την παλεύουμε τη ζωή γιατί είμαστε πολυάστερη συναναστροφή.

Τα σπλάχνα των θαλάμων ουράνια τόξα της υλενέργειας. 

Στους βυθούς του βασανισμού ηλιοκύματα Διαζωίας. 

Νεκρές ψυχές στα χρηματοκιβώτια θαλερές Νεοανθρωπίες στις κούνιες των νηπίων.

Οι πόνοι των δουλευτών του πλανήτη στρατιές φεγγαριών πρός την επανατολή. 

Η πούλια βγαίνει στην ώρα της.

Οι τετραχειλισμένες κοσμοκρατορίες περιφέρονται

Στον κήπο μου φύτρωσε ένα κρίνο από το δάκρυ σπουργιτιού που ξεπάγιασε στο άφυλλο κλωνάρι της κυδωνιάς.

Αυτός ο κόσμος μας χωράει όλους αρκεί να είμαστε μέρος του”

(Για την αντιγραφή και την μεταφορά Λ. Λυγ.)