Αιτήσεις 100 GW για 2 GW αιολική ισχύ! Όταν οι αριθμοί προκαλούν την κοινή λογική!

Στέφανος Σταμέλλος

Με βάση το αναθεωρημένο Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα, το γνωστό ΕΣΕΚ, μέχρι το 2030 προβλέπεται ως χώρα να έχουμε εγκατεστημένη αιολική ισχύ 8,9 GW. Αυτό σημαίνει ότι τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα χρειαστεί να προστεθούν περίπου 2 GW αιολική ισχύς. Ακούγαμε στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ σε σχετική συζήτηση να αναφέρεται ότι οι αιτήσεις, που έχουν κατατεθεί και είναι σε διαδικασία αδειοδότησης στην ΡΑΑΕΥ και στις αρμόδιες υπηρεσίες Περιβαλλοντικής Αδειοδότησης των ΜΠΕ των έργων, ξεπερνούν τα 100 GW!. Αν το σκεφτεί κανείς, αυτό είναι  ε ξ ω φ ρ ε ν ι κ ό .  Όταν ο εθνικός στόχος είναι δύο GW  και κατατίθενται αιτήσεις για εκατό GW,  κ ά τ ι   δ ε ν   π ά ε ι   κ α λ ά . 

Το επενδυτικό ενδιαφέρον δεν κατευθύνεται από πραγματικές ενεργειακές ανάγκες, αλλά από υπερβολικά κίνητρα και πολιτικές, που ευνοούν την  κ ε ρ δ ο σ κ ο π ί α   και αντικειμενικά οδηγούν σε στρεβλώσεις και σε πλήρη ασυμμετρία. Αυτό που πρέπει να γίνει -πολύ απλά το λέω- είναι: να μειωθούν τα κίνητρα, να κατατεθούν αιτήσεις για 3-4 GW, να επιλεγούν από αυτές οι καλύτερες,  να κληθούν οι ενδιαφερόμενοι και να υλοποιηθούν οι στόχοι μέσα στα πλαίσια και στα όρια της οικονομίας και της κοινωνίας, μέσα στα πλαίσια της προστασίας του περιβάλλοντος και της φύσης. Δηλαδή, μια  κ ο ι ν ή   λ ο γ ι κ ή !  Και το ερώτημα είναι: ποιος πληρώνει σήμερα τον λογαριασμό; Την πληρώνουν τα βουνά, το τοπίο και η άγρια φύση. Την πληρώνει ο πολίτης! που βλέπει τον λογαριασμό του ρεύματος να φουσκώνει στο όνομα της «πράσινης μετάβασης» Η ενέργεια όμως δεν είναι πολυτέλεια, είναι  κ ο ι ν ω ν ι κ ό   α γ α θ ό .  Χωρίς προσιτή και αξιόπιστη ηλεκτρική ενέργεια, η καθημερινή ζωή, η κοινωνία και η οικονομία καταρρέουν.

Σε πρόσφατη συζήτηση με αυτοδιοικητικό παράγοντα της περιοχής, του αναφέραμε ότι στην Όθρυ έχουν υποβληθεί ή υλοποιηθεί σχέδια για 107 ανεμογεννήτριες. Η απάντηση; «Έεε, καλά τώρα! δεν πρόκειται να μπουν όλες!». Αυτή την αόριστη βεβαιότητα την ακούμε παντού και συχνά. Όμως η δική μας ερώτηση παραμένει: ποιες ακριβώς δεν θα μπουν ή ποιες θα μπουν; Γιατί όσο κανείς δεν απαντά σ’ αυτό, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να βρισκόμαστε σε έναν διαρκή «πόλεμο χαρακωμάτων» με τους φερόμενους επενδυτές. Πόλεμο νομικό, κοινωνικό, οικονομικό, με προσωπικές πολλές φορές συνέπειες. Και όχι μόνο εμείς, αλλά όλη η Ελλάδα. Ποιους βολεύει αυτό; Ίσως βολεύει την κυβέρνηση να ασχολούμαστε και να εξαντλούμαστε -πολλοί από μας- σε κινηματικά πεδία στα βουνά, που δύσκολα συγκινούν τις μάζες, παρά με τα καθημερινά προβλήματα της ακρίβειας, της υγείας, της παιδείας, της ανεργίας, της διαπλοκής, στις πόλεις και στις συνοικίες.

Κι εδώ προκύπτουν επίσης τα κρίσιμα ερωτήματα: Γιατί δεν προχωρά η αναθεώρηση του  Ε ι δ ι κ ο ύ   Χ ω ρ ο τ α ξ ι κ ο ύ   γ ι α   τ ι ς   Α Π Ε ;   Γιατί κακοποιούνται οι περιοχές  N a t u r a ,  ενώ οι ενεργειακές ανάγκες της χώρας μπορούν να καλυφθούν με άλλους τρόπους. Και τέλος γιατί δεν ανοίγει ένας ουσιαστικός  δ ι ά λ ο γ ο ς   με την κοινωνία και την επιστημονική κοινότητα για την ενέργεια συνολικά στη χώρα, να φωτιστούν όλες οι πλευρές ώστε να προσδιοριστούν οι πραγματικές ανάγκες και οι δυσκολίες, για να βρεθούν οι βέλτιστες λύσεις;

Η σημερινή κατάσταση οδηγεί σε υπερσυγκέντρωση έργων, συχνά σε περιβαλλοντικά ευαίσθητες περιοχές, ενώ ταυτόχρονα υπονομεύει την εμπιστοσύνη των πολιτών στην ίδια την έννοια της ενεργειακής μετάβασης. Η υπερβολή στις άδειες και στα κίνητρα δεν είναι «ανάπτυξη»∙ είναι στρέβλωση της πολιτικής, που τελικά πληρώνει ο καταναλωτής και το περιβάλλον. Η χώρα χρειάζεται ΑΠΕ. Αλλά τις χρειάζεται με σχέδιο, διαφάνεια και κοινωνική συναίνεση. Όχι με άμετρα κίνητρα, ασαφείς διαδικασίες και συνεχή αβεβαιότητα. Γιατί μόνο έτσι η ενεργειακή μετάβαση μπορεί να είναι και πράσινη και δίκαιη.