Οι ξεχασμένοι αγωνιστές του ΄21

Ένας παλιός φίλος και συμμαθητής με αφορμή τα διακόσια χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία, μου έδωσε την ιδέα να ασχοληθώ λίγο με του ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για τον αγώνα και ΄΄ανταμείφτηκαν΄΄ ανάλογα από την Ελληνική Πολιτεία.

Βασίλης Μαστρογιάννης

Ότι γράφω είναι αυτονόητο ότι δεν αποσκοπεί να θυμίσει τα άσχημα της φυλής μας και να διχάσει, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Μέσα από την ιστορική συλλογική μνήμη να παραδειγματιζόμαστε και αυτή η γνώση να μας αποτρέπει να κάνουμε τα ίδια λάθη και να ζήσουμε επιτέλους μονιασμένοι όπως μας αξίζει.
Ας ξεκινήσουμε

1. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Ο περίφημος Γέρος του Μοριά, μυαλό της Επανάστασης και εμψυχωτής του Λαού στα δύσκολα, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο.

2. Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ο επονομαζόμενος Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, πέθανε το 1849 πάμφτωχος, άρρωστος και τυφλός σε ένα ημιυπόγειο στον Πειραιά σε ηλικία 68 ετών.

3. Ο Γιάννης Μακρυγιάννης, καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία και έμεινε φυλακισμένος και σε απομόνωση επί τριετία (1851-1854).

4. Ο Ανδρέας Λόντος, πλούσιος πρόκριτος των Καλαβρύτων αυτοκτόνησε το 1846 σε ηλικία 62 ετών «μη δυνάμενος να ανεχθεί την ένδεια του».

5. Η Μαντώ Μαυρογένους, από πλούσια οικογένεια διέθεσε όλη της την περιουσία για τον μεγάλο Αγώνα και πέθανε φτωχή και εγκαταλελειμμένη σε ηλικία 44 ετών

6. Ο Νικόλαος Κριεζιώτης μετά την επανάσταση καταδιώχτηκε από το οθωμανικό καθεστώς και κρύφτηκε αυτοεξόριστος στην Σμύρνη όπου πέθανε σαν απλός και ανώνυμος το 1853 σε ηλικία 68 ετών.

7. Ο Παναγιώτης Σέκερης, διέθεσε την περιουσία του για την χρηματοδότηση της οργάνωσης της Φιλικής Εταιρείας και το 1830 πέθανε πάμφτωχος στο Ναύπλιο

8. Ο Γεωργάκης Ολύμπιος, είχε δώσει όλη την περιουσία του στον αγώνα και η χήρα του περίμενε την ισχνή σύνταξη για την οικογένειά της
9. Ο στρατηγός Δημήτριος Μακρής και

10. Ο Μανουήλ Βερνάρδος, νομομαθής Κρητικός είναι μερικοί από τους αγωνιστές που θυσίασαν τα πάντα για την ελευθερία και πέθαναν πάμφτωχοι,

Υπάρχει και ένα πλήθος λιγότερο γνωστών πολεμιστών που ξεχάστηκαν:
1. Ο Γεώργιος Καπετανάκης, οπλαρχηγός από τη Μάνη από τους πρώτους που μπήκαν, στις 22 Μαρτίου 1821, στην Καλαμάτα,

2. Ο Γεώργιος Αγγέλου

3. Ο Λυκούργος Λογοθέτης (πραγματικό όνομα Γεώργιος Παπλωματάς), πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της Σαμιακής επανάστασης

4. Ο Τριαντάφυλλος Ι. Τζουράς, σημαντικός αγωνιστής που πολέμησε σε πολλές μάχες ( Δερβενάκια κ.α.)

5. Ο Γεώργιος Κουφαργυράκος ή Κουφαργυράκης, από την Τρίπολη,

6. Ο Γεώργιος ή Κοσμάς Αρκαδοπολίτης, που είχε πολεμήσει δίπλα στους Νικηταρά, Καραϊσκάκη, Οδυσσέα Ανδρούτσο

7. Οι πυρπολητές Ανάργυρος Ζαρέμας και Αντώνης Μυτιληναίος

8. Ο Υδραίος πυρπολητής Ιωάννης-Γκίκας Θεοδοσίου Ο Σπετσιώτης καπετάν Ανάργυρος Λεμπέσης, που πήρε μέρος σε πολλές ναυμαχίες

9. Ο Μυκονιάτης Γεώργιος Δαμασκηνός, που διέθεσε όλη την περιουσία του στον Αγώνα,

Εκτός αυτών δεν πρέπει να λησμονούμε αυτούς που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της Επανάστασης, πριν από αυτήν τα προεπαναστατικά χρόνια, όπως ό Ήρωας Κατσαντώνης και κατά τη διάρκειά της όπως:

– Ο οπλαρχηγός Αναγνωσταράς, που σκοτώθηκε το 1825 υπερασπιζόμενος τη Σφακτηρία.
– Ο ξακουστός Οδυσσέας Ανδρούτσος που φυλακίστηκε το 1825 στην Ακρόπολη και δολοφονήθηκε από χέρια ΄΄Ελλήνων?΄΄.
– Ο αρχιστράτηγος Γεώργιος Καραϊσκάκης που λαβώθηκε και πέθανε το 1927
– Ο Παπαφλέσσας που σκοτώθηκε στο Μανιάκι το 1825
– Η Λασκαρίνα -Μπουμπουλίνα που βρήκε τραγικό θάνατο στις Σπέτσες από χέρι Έλληνα
– Ο πρωτεργάτης του εθνικού μας ξεσηκωμού Αθανάσιος Διάκος που έφυγε μαρτυρικά τον Απρίλιο του 1821
– και ο Μάρκος Μπότσαρης που σκοτώθηκε στη Μάχη του Κεφαλόβρυσου το 1823.

Κλείνω με τη φρικτή δολοφονία του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, της τεράστιας αυτής προσωπικότητας. Η απώλειά αυτού του διεθνούς κύρους Ανδρός καθόρισε εν πολλοίς και την πορεία της Χώρας, τα αποτελέσματα της οποίας τα βλέπουμε ακόμη και σήμερα χωρίς να χρειάζεται να επεκταθώ.

Αυτά τα λίγα μόνο για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας και ως παρακαταθήκη παραδείγματος προς αποφυγή των δεινών του κακού παρελθόντος μας. Αυτονόητο είναι ότι ο κατάλογος δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να συμπεριλάβει και τους χιλιάδες άλλους αγωνιστές της Επανάστασης που έδωσαν τη ζωή τους για την Εθνική Παλιγγενεσία, αλλά πρέπει πάντα να τους μνημονεύουμε.

Μία ( θα πρέπει να ) είναι η επένδυση του παρόντος για το μέλλον μας: η ομόνοια, η ομοψυχία και η κοινή συναίνεση στη δημιουργία ενός ολιστικού σχεδίου ανασυγκρότησης και εκσυγχρονισμού της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες, που θα επιτρέψει οι μελλοντικοί εορτασμοί (των τριακοσίων ίσως χρόνων?) να γίνουν σε μια άλλη Ελλάδα, όπως την ονειρεύτηκαν αυτοί που την ελευθέρωσαν.

Η αξιοποίηση των διδαγμάτων της ιστορικής μνήμης απαλλαγμένη από περιχαρακώσεις, μικρο ( ή μεγαλο) συμφέροντα και εγωισμούς, θα βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.