Τα γεγονότα της Ρωσο-Ουκρανικής διαμάχης

Του Ανδρέα Πιλάλη

Ζούμε εδώ και τρείς μήνες τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, μετά την εισβολή της Ρωσίας στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

Είναι γνωστά εν πολλοίς τα γεγονότα της Ρωσο-Ουκρανικής διαμάχης μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας τον Αύγουστο του 1991.

Την προσπάθεια πρόσδεσης της Ουκρανίας στη Δύση και στο ΝΑΤΟ, την πορτοκαλί επανάσταση και τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις ταραχές, τη διεκδίκηση της αυτονομίας των Ρωσόφωνων του Ντονμπάς, το τάγμα Αζόφ, την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 από τη Ρωσία…

Καταδικαστέα η εισβολή και ο πόλεμος που μαίνεται στην περιοχή μας, οι ανθρώπινες απώλειες, οι καταστροφές, εμφανείς δε οι οικονομικές επιπτώσεις στους λαούς της Ευρώπης και οι γεωπολιτικές προεκτάσεις του.

Είναι χρήσιμη η μελέτη της ιστορίας σε ότι μας αφορά ως χώρα και ελληνισμό, καθώς και η διδαχή της μέσα στο χρόνο.

Ήταν Γενάρης του 1919 όταν η Ελλάδα με κυβέρνηση Ελευθέριου Βενιζέλου στα πλαίσια της τότε συμμαχίας Αντάντ, έστειλε εκστρατευτικό σώμα  στην Ουκρανία με δύο μεραρχίες ενάντια στους Μπολσεβίκους και την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917.

Μετά από αίτημα βεβαίως του Γάλλου πρωθυπουργού Κλεμανσώ και πρόσχημα την αποκατάσταση της νομιμότητας, την προστασία των ομογενών αλλά και των ομόδοξων Ρώσων από την βαρβαρότητα των Μπολσεβίκων..

Στην ουσία σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές το αντάλλαγμα στη συμμετοχή των ελληνικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις θα ήταν η ευμενής στάση των συμμάχων υπέρ των εθνικών διεκδικήσεων σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων και στη συνθήκη των Σεβρών.

Το αποτέλεσμα αυτής της εκστρατείας πέρα από τους τετρακόσιους νεκρούς Έλληνες στρατιώτες, ήταν καταστροφικό για τον ελληνογενή πληθυσμό της περιοχής από τα αντίποινα των Μπολσεβίκων, με δολοφονίες, καταστροφές, διωγμούς και εκτοπίσεις.

Ακολούθησε η Μικρασιατική εκστρατεία, η βοήθεια των Μπολσεβίκων στον Κεμάλ και στους Νεότουρκους, η καταστροφή του Ελληνισμού και ο διωγμός από τις προαιώνιες εστίες του.

Αντί η ιστορία να μας διδάσκει και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, σήμερα που ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται, η Ελλάδα μέσα στα πλαίσια της συμμαχίας του ΝΑΤΟ και τις πιέσεις των ισχυρών τής Δύσης, λειτουργεί ως «προκεχωρημένο φυλάκιο» και πρωτοπορεί στην αποστολή όπλων και τεθωρακισμένων οχημάτων στην Ουκρανία, εμπλέκοντας έμμεσα και τη χώρα μας στον πόλεμο.

Χωρίς η κυβέρνηση να υπολογίζει τις συνέπειες στη γεωπολιτική σκακιέρα που εξελίσσεται στην περιοχή, τα αντικρουόμενα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων σε αυτόν τον πόλεμο, καθώς και τον αναθεωρητισμό και τις διεκδικήσεις της «ουδέτερης Τουρκίας» εις βάρος της πατρίδας μας.

Η αντιπολίτευση κατηγορεί τον κύριο Μητσοτάκη για προσωπική πολιτική στα εθνικά μας θέματα, για ιδιωτική διπλωματία και απαξίωση του κοινοβουλίου, παίρνοντας αποφάσεις που εγκυμονούν κινδύνους για τα συμφέροντά μας και το ευαίσθητο θέμα της Κύπρου.

Αντί λοιπόν η Ελλάδα να λειτουργεί ως πυλώνας και δύναμη ειρήνης, ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή, αναθεωρεί την έως τώρα στρατηγική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, στέλνοντας πρόθυμα όπλα και … κανόνια στην Ουκρανία ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του πολέμου.

Και ως αντάλλαγμα οι σύμμαχοί μας μπροστά στην αμφισβήτηση από την Τουρκία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων ποιούν την νήσσαν.

Ο δοκιμαζόμενος λαός της Ουκρανίας έχει ανάγκη τούτη την ώρα από ανθρωπιστική βοήθεια και υγειονομικό υλικό και όχι από όπλα.

Έχει ανάγκη από τερματισμό του πολέμου, ειρήνη, ευημερία και δημοκρατία.

Δυστυχώς η συμμετοχή μας πριν εκατό χρόνια στην εκστρατεία της Ουκρανίας σε ένα πόλεμο που και τότε δεν ήταν δικός μας και εξυπηρετούσε ξένα συμφέροντα, δεν δίδαξε στο ελάχιστο τους ηγέτες της σημερινής Ελλάδας.